Omdat hiermee de essentie van onze benadering bij emotionele onderwerpen goed wordt verduidelijkt: wij schenken er aandacht aan maar zijn niet bezig met verandering, oplossing of behandeling van wat wordt ervaren.
Aandacht schenken aan wat zich aandient heeft als effect, dat hetgeen wat aandacht heeft gekregen, zich daarna minder sterk zal manifesteren. Het wordt ‘kleiner’ in het bewustzijn en speelt een kleinere rol in het gedrag van die dag.
Het probleem (de vieze voortent) of de gevoelservaring (ik doe het niet goed en schiet tekort) zal daarmee niet worden opgelost. En dat is ook niet het doel. Wel zal het gevoel en de ervaring minder manifest aanwezig zijn op dit moment in het heden, waardoor het minder als ballast in het verdere functioneren zal worden ervaren.
Hiermee komen we ook aan bij de begrenzing van onze benadering als coach met die van bijvoorbeeld een therapeut of psychiater. In die twee beroepsgroepen is het behandelen en ‘oplossen’ van wat als problematisch wordt ervaren het oogmerk van handelen.
Bij coaching is dit niet het geval. Wij behandelen mensen niet, wij begeleiden ze bij de (andere) keuzes die ze willen maken en bij het (andere) gedrag dat ze willen vertonen. Waarbij het aandacht schenken aan wat als problematisch wordt ervaren vaak genoeg is om verder te kunnen gaan op het eigen ontwikkelpad. Daarmee is coaching niet ‘oppervlakkig’ maar juist ‘krachtig’ omdat het mensen in relatief korte tijd verder kan helpen op een heel duidelijke en praktische manier.